Robert Pollock był organizatorem ponad pięciuset koncertów nowej muzyki. Jako pianista dokonał prawykonań ponad stu utworów kompozytorów z całego świata. Ostatnio dał solowe recitale w Honolulu, Seoulu, Xalapie, Meksyku i Tokio. Był kompozytorem-rezydentem William Paterson University oraz Festival for New American Music organizowanego przez Sacramento State University (trzykrotnie). Jego kompozycje były wykonywane w Izraelu, Rosji, Japonii, Południowej Korei, Hiszpanii, na Hawajach, we Włoszech, w Polsce, Niemczech, Austrii, Meksyku, Bułgarii, Irlandii, Danii oraz w wielu miastach USA. Kilka utworów zostało nagranych dla firm Furious Artisans, CRI, CGNJ oraz dla firm rosyjskich. Robert Pollock publikował w oficynach Mobart, E.C. Schirmer, Veritas Musicae and Rosalime Productions. Robert Pollock studiował muzykę w Swarthmore College oraz w Princeton University, gdzie uzyskał dyplom z kompozycji. Jest współzałożycielem New York Guild of Composers (1975) oraz założycielem i emerytowanym dyrektorem Composers Guild of New Jersey (1980-98). Od 1999 roku kieruje organizacją Ebb & Flow Arts, Inc. na Hawajach, zajmującą się prezentowaniem nowej muzyki.

*

Romance-Fantasy na gitarę i fortepian jest dedykowany Joan Forsyth i Williamowi Andersonowi, którzy kilkakrotnie go już wykonywali, wypracowując mądrą, dojrzałą, a przy tym szczerą interpretację. Jestem im za to głęboko wdzięczny. Na początku utworu pojawia się charakterystycznyRomance-Fantasy na gitarę i fortepian jest dedykowany Joan Forsyth i Williamowi Andersonowi, którzy kilkakrotnie go już wykonywali, wypracowując mądrą, dojrzałą, a przy tym szczerą interpretację. Jestem im za to głęboko wdzięczny. Na początku utworu pojawia się charakterystyczny motyw złożony z czterech ósemek, który przewija się następnie przez całą kompozycję. Znajdują się w niej fragmenty liryczne, które można by nazwać pieśniami miłosnymi. Inne fragmenty są szorstkie, nawet hałaśliwe. W pewnych momentach – w centralnej części utworu – pianista szarpie bezpośrednio struny fortepianu, by upodobnić barwę instrumentu do barwy gitary. W czasie, który jest mu potrzebny na zmianę pozycji gry, gitarzysta prezentuje rodzaj monologu. Część finałowa jest zapowiedziana przez energiczny pasaż oraz zmianę metrum.

Robert Pollock