Ann Southam (1937-2010) była kanadyjską kompozytorką i pedagogiem. Tworzyła zarówno muzykę klasyczną, jak i elektroniczną. Była znana z minimalistycznego, repetytywnego, lirycznego stylu, z długoletniej współpracy z choreografami i performerami, z potężnego kalibru swych dzieł, jak również z wytrwałego „przecierania szlaków dla twórczości kobiet w notorycznie seksistowskim świecie”.

*

Glass houses #5 to jedna z kilkunastu kompozycji fortepianowych opatrzonych przez autorkę tym tytułem. Jest typowym przykładem muzyki repetytywnej, pozornie statycznej, przebiegającej w postaci jednolitego ciągu powtarzających się motywów. Na tle figuracji lewej ręki, nawiązujących do tzw. basu Albertiego (ulubionej formuły akompaniamentu w klasycznej muzyce fortepianowej) przebiegają proste frazy melodyczne oparte na wycin60Glass houses #5 to jedna z kilkunastu kompozycji fortepianowych opatrzonych przez autorkę tym tytułem. Jest typowym przykładem muzyki repetytywnej, pozornie statycznej, przebiegającej w postaci jednolitego ciągu powtarzających się motywów. Na tle figuracji lewej ręki, nawiązujących do tzw. basu Albertiego (ulubionej formuły akompaniamentu w klasycznej muzyce fortepianowej) przebiegają proste frazy melodyczne oparte na wycin6061kach skali durowej. Cała finezja utworu zawarta jest w niuansach: melodia błądzi po klawiszach, odzywając się w różnych, choć blisko siebie ustawionych głosach, z dodatkiem niespodziewanych akcentów. Mechaniczność narracji niwelują znaczne wahania dynamiki. Utwór z biegiem czasu to „rośnie”, to chwilowo „maleje”, zmierzając do dość apodyktycznej kulminacji.

(md)