Emil Awad, urodzony w Meksyku w 1963 roku, studiował kompozycję i dyrygenturę w Juilliard i Manhattan Schools of Music. Doktorat uzyskał w Harvard University. Jego utwory wykonywały w USA i innych krajach takie zespoły, jak Webster Trio, Cygnus, Kolot, Harvard Group of New Music, Manhattan Contemporary Ensemble i National Symphony Orchestra of Mexico. Otrzymał stypendia Roger Shapiro Fund (2018), National Endowment for the Arts and Culture of Mexico (2001, 2002, 2011-14), National Institute of Arts of Mexico (2000, 2005) oraz State of Veracruz Institute of Culture (1999, 2005). Jego utwory opublikowało American Composers Alliance. Obecnie Emil Awad jest profesorem kompozycji i teorii muzyki uniwersytetu w Veracruz, gdzie pełni również funkcje dyrektora studiów magisterskich i członka uczelnianej rady do spraw badań naukowych. Od 1998 roku jest dyrektorem artystycznym międzynarodowego festiwalu Camerata 21.

*

Fouad zostało napisane dzięki stypendium National Endowment of Culture and the Arts w Meksyku i jest dedykowane Williamowi Andersonowi. Fouad to arabskie imię męskie, które oznacza serce. Utwór wykorzystuje charakterystyczne gesty i rytmy przywołujące gitarowy styl flamenco. Są one rozpoznawalne od samego początku utworu. Składa się on z siedmiu ogniw o kontrastującym charakterze. Ich materia muzyczna nawiązuje do posttonalnej muzyki koncertowej. Pierwsze i ostatnie ogniwo to jakby „pytanie” i „odpowiedź”. Ogniwo drugie i trzecie prowadzą słuchacza do asymetrycznego środka utworu – jego serca. Dwa ogniwa uzupełniające przygotowują pojawienie się ostatecznej konkluzji.Fouad zostało napisane dzięki stypendium National Endowment of Culture and the Arts w Meksyku i jest dedykowane Williamowi Andersonowi. Fouad to arabskie imię męskie, które oznacza serce. Utwór wykorzystuje charakterystyczne gesty i rytmy przywołujące gitarowy styl flamenco. Są one rozpoznawalne od samego początku utworu. Składa się on z siedmiu ogniw o kontrastującym charakterze. Ich materia muzyczna nawiązuje do posttonalnej muzyki koncertowej. Pierwsze i ostatnie ogniwo to jakby „pytanie” i „odpowiedź”. Ogniwo drugie i trzecie prowadzą słuchacza do asymetrycznego środka utworu – jego serca. Dwa ogniwa uzupełniające przygotowują pojawienie się ostatecznej konkluzji.

Emil Awad