Maciej Kabza urodził się 6 września 1990 roku w Łasku. Ukończył studia kompozytorskie w klasie Zygmunta Krauzego (2014) oraz teorię muzyki pod kierunkiem Ewy Kowalskiej-Zając (2015) w Akademii Muzycznej w Łodzi. Studiował również realizację dźwięku w Polsko-Japońskiej Akademii Technik Komputerowych w Warszawie. W roku 2015 został finalistą 56. Konkursu Młodych Kompozytorów im. Tadeusza Bairda. Swoje umiejętności kompozytorskie doskonalił podczas Międzynarodowych Letnich Kursów Kompozytorskich w Radziejowicach (2013, 2014), pod kierunkiem takich artystów jak: Agata Zubel, Paweł Hendrich, Cezary Duchnowski, Miguel Azguime, Mauricio Sotelo, Mauro Lanza, Alessandro Solbiati, Paul Patterson oraz Chen Yi. W latach 2016-17 pracował jako nauczyciel przedmiotów teoretycznych w Państwowej Szkole Muzycznej w Pabianicach. Obecnie jest zatrudniony w Akademii Muzycznej w Łodzi na stanowisku asystenta.

*

Studium zostało skomponowane w roku 2018. Jego treść jest odzwierciedleniem mojej fascynacji rozmaitymi zagadnieniami z dziedziny fizyki. Inspirację do jego napisania stanowiło zjawisko odbicia promieni świetlnych od kulistego, wklęsłego zwierciadła. W przypadku spełnienia kilku warunków, powstać może odwrócony obraz pozorny, który ponadto różni się tym od oryginału, iż jest nieco zniekształcony, pomniejszony, niekiedy nieostry. Postanowiłem przenieść ten efekt na grunt formy muzycznej, która jest quasi analizą wspomnianego fenomenu – stąd tytuł utworu. Można w nim wyróżnić kilka większych ogniw realizowanych attacca, które odpowiadają kolejnym etapom powstania obrazu w zwierciadle, poczynając od rzeczywistego obiektu, poprzez wędrówkę promieni światła, ogniskową, aż po finalny obraz pozorny, odbiegający pod wieloma względami od pierwowzoru. Elementem spajającym wszystkie części jest stale obecna seria dwunastu dźwięków, w której odpowiednio rozłożone wszystkie klasy interwałów odwzorowują makroformę utworu.nieostry. Postanowiłem przenieść ten efekt na grunt formy muzycznej, która jest quasi analizą wspomnianego fenomenu – stąd tytuł utworu. Można w nim wyróżnić kilka większych ogniw realizowanych attacca, które odpowiadają kolejnym etapom powstania obrazu w zwierciadle, poczynając od rzeczywistego obiektu, poprzez wędrówkę promieni światła, ogniskową, aż po finalny obraz pozorny, odbiegający pod wieloma względami od pierwowzoru. Elementem spajającym wszystkie części jest stale obecna seria dwunastu dźwięków, w której odpowiednio rozłożone wszystkie klasy interwałów odwzorowują makroformę utworu.

Maciej Kabza